Przegląd interpretacji podatkowych dotyczących PIT – styczeń 2018

Przegląd interpretacji podatkowych ze stycznia 2018 r. przynosi odpowiedzi m.in. na takie pytania jak:

• czy od zasiłku chorobowego zleceniobiorcy trzeba pobrać zaliczkę na podatek?
• czy finansowanie pracownikom budowlanym noclegów, z których korzystają w związku z pracą generuje po ich stronie przychód?
• czy zapłata za pracownika składek ZUS i podatku stanowi dla niego przychód? Czy błędne niewliczenie do przychodu pracownika określonych świadczeń powoduje konieczność korekty PIT-11 i PIT-4R?
• czy wypłacane zleceniobiorcom należności (np. diety) za podróże, które nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego lecz stanowią istotę zlecenia, mogą korzystać ze zwolnienia z PIT?
• kiedy ekwiwalent za używanie własnego obuwia i odzieży roboczej oraz za pranie tejże odzieży stanowi dla pracowników przychód z tytułu stosunku pracy?
• kiedy do wynagrodzenia pracownika można zastosować 50% koszty uzyskania przychodów?

Zestawienie interpretacji (aby przejść do konkretnego zagadnienia wystarczy kliknąć w jeden z poniższych odnośników):

Czy od zasiłku chorobowego zleceniobiorcy trzeba pobrać zaliczkę na podatek?

Czy wartość kwater noclegowych nieodpłatnie udostępnionych zleceniobiorcom – cudzoziemcom stanowi dla nich przychód?

Czy finansowanie pracownikom budowlanym noclegów, z których korzystają w związku z pracą generuje po ich stronie przychód?

Czy nadpłacony zasiłek macierzyński, którego pracownik nie zwrócił rodzi u niego przychód ze stosunku pracy? Czy w przypadku byłego pracownika w związku z ww. nadpłatą trzeba wystawić PIT-8C?

Czy zapłata za pracownika składek ZUS i podatku stanowi dla niego przychód? Czy błędne niewliczenie do przychodu pracownika określonych świadczeń powoduje konieczność korekty PIT-11 i PIT-4R?

Czy wypłacane zleceniobiorcom należności (np. diety) za podróże, które nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego lecz stanowią istotę zlecenia, mogą korzystać ze zwolnienia z PIT?

Kiedy ekwiwalent za używanie własnego obuwia i odzieży roboczej oraz za pranie tejże odzieży stanowi dla pracowników przychód z tytułu stosunku pracy?

Kiedy do wynagrodzenia pracownika można zastosować 50% koszty uzyskania przychodów?

 

Czy od zasiłku chorobowego zleceniobiorcy trzeba pobrać zaliczkę na podatek?

Data wydania interpretacji: 26-01-2018

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.404.2017.1.AG

 

„(…) od wypłacanych zleceniobiorcom i usługobiorcom zasiłków chorobowych, podmioty zatrudniające nie są zobligowane do pobierania zaliczki na podatek dochodowy, mając jedynie obowiązek wystawienia tym osobom informacji PIT-8C (…)”.

Więcej szczegółów na stronie: http://serwiskadrowego.pl/2018/02/czy-od-zasilku-chorobowego-zleceniobiorcy-trzeba-pobrac-zaliczke-na-podatek/

 

Czy wartość kwater noclegowych nieodpłatnie udostępnionych zleceniobiorcom – cudzoziemcom stanowi dla nich przychód?

Data wydania interpretacji: 22-01-2018

Sygnatura: 0114-KDIP3-3.4011.517.2017.1.AK

 

„(…) zleceniodawca ponosi koszty związane z realizacją zlecenia. Ustawodawca ogranicza jednakże obowiązek zwrotu poniesionych przez przyjmującego zlenienie wydatków do wydatków służących należytemu wykonaniu zlecenia. Pomimo, że w art. 742 Kodeksu cywilnego brak jest wyraźnego określenia charakteru tych wydatków, należy przyjąć, że chodzi o zwrot wydatków koniecznych i użytecznych. Decydujące znaczenie ma więc celowy charakter tych wydatków. Muszą one być uzasadnione dążeniem do należytego wykonania umowy. Natomiast wydatki o innym charakterze będą podlegały zwrotowi, jeżeli w zawartej między stronami umowie zostaną przewidziane, nie oznacza to jednak, że te pozostałe wydatki również należy kwalifikować do wydatków wymienionych w art. 742 Kodeksu cywilnego.

 W opisanym zdarzeniu przyszłym przedmiotem umowy zlecenia jest świadczenie przez zleceniobiorcę usług wykonywania pracy tymczasowej na rzecz Pracodawców Użytkowników. Zatem tylko te wydatki, które są niezbędne i konieczne do wykonywania tych zleceń będą wydatkami, o których mowa w art. 742 Kodeksu cywilnego.

 Jednakże z faktu, że Wnioskodawca zamierza sfinansować Zleceniobiorcom wydatki związane z zakwaterowaniem, nie sposób wywodzić, że są to wydatki, o których mowa w art. 742 Kodeksu cywilnego.

 Świadczenia w postaci zapewnienia zleceniobiorcy zakwaterowania w miejscowości, w której zlecenie to będzie wykonywane są świadczeniami, które mają charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały poniesione. Skoro bowiem przez okres wykonywania umowy zlecenia Zleceniobiorca będzie zamieszkiwał w danym miejscu noclegowym, tym samym stwierdzić należy, że będzie on wykorzystywał to miejsce przede wszystkim dla celów osobistych (prywatnych). Ww. kwatera (lokal mieszkalny, dom, kwatera pracownicza, pokój w agroturystyce albo motelu) nie będzie bowiem służyła Zleceniobiorcy jako narzędzie pracy, miejsce pracy (służące wykonaniu umowy) lecz będzie służyło osobistym celom Zleceniobiorcy. Dzięki temu, że Wnioskodawca zapewni Zleceniobiorcy zakwaterowanie w miejscowości realizacji przez niego przyjętego zlecenia, co spowoduje, że zleceniobiorca zaoszczędzi czas na dojazdy do miejsca wykonywania zlecenia albo zaoszczędzi na wydatkach, do ponoszenia których byłby zmuszony, gdyby Wnioskodawca nie zapewnił mu ww. lokalu mieszkalnego. Nie sposób zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że ww. wydatki związane z zakwaterowaniem na rzecz Zleceniobiorców, poniesione zostaną w celu należytego wykonania umowy zlecenia. (…)”.

 

 Czy finansowanie pracownikom budowlanym noclegów, z których korzystają w związku z pracą generuje po ich stronie przychód?

Data wydania interpretacji: 22-01-2018

Sygnatura: 0114-KDIP3-3.4011.478.2017.2.IM

 

„(…) Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu robót budowlanych związanych ze wznoszeniem i remontowaniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Spółka prowadzi prace budowlane na terenie całego kraju, w kilkudziesięciu lokalizacjach. Pracownicy budowlani zatrudnieni na podstawie umowy o pracę wykonują swoje obowiązki służbowe bezpośrednio na placu budowy, poza miejscem zamieszkania i poza siedzibą Spółki. W umowach o pracę pracowników budowlanych miejsce pracy, określone jest jako: „budowy realizowane przez Spółkę na terenie Polski”. Pracownicy nie przebywają w podróży służbowej w rozumieniu przepisów art. 77(5) § 1 k.p. Pracownicy nie są również oddelegowani do pełnienia swojej pracy na zasadzie art. 42 § 4 k.p. Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z k.p. w przypadku podróży służbowych.

Powszechnie obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikom wydatków, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.).

 W sytuacji, gdy pracodawca – mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy – zapewni pracownikowi świadczenie w postaci bezpłatnego noclegu, wartość tego świadczenia stanowić będzie dla pracownika przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu tym podatkiem. Świadczenie to będzie związane z wykonywaniem zadań służbowych w miejscu pracy, tj. w miejscu pracy przyjętym i zaakceptowanym przez pracownika, co z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku tego świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść przedmiotowe wydatki. W konsekwencji, w tym przypadku uznać należy, że przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leżeć będzie w interesie pracownika, gdyż będzie równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku na zakwaterowanie, jaki musiałby ponieść dla wykonania obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą.

 Z tych względów, uznać należy, że przyjęcie przez pracownika świadczenia w postaci bezpłatnego noclegu następuje za zgodą pracownika oraz przynosi mu wymierną korzyść majątkową (w omawianym przypadku korzyść polega na uniknięciu wydatku). Tym samym spełniony jest warunek dobrowolności świadczeń oraz jego udzielenia w interesie pracownika. Jednocześnie ww. korzyść jest przypisana indywidualnie do pracownika. Pracodawca wysyła bowiem do miejsca pracy poszczególnych pracowników (znanych z imienia i nazwiska) i to dla nich a nie dla bliżej nieokreślonego kręgu osób, pokrywa koszty zakwaterowania. Natomiast, jak zauważył Trybunał Konstytucyjny, jeżeli pracownik wyraził zgodę na przyjęcie świadczenia, to zostało ono spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, a co za tym idzie ustalenie wartości takiego świadczenia jest kwestią wtórną w stosunku do powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z chwila otrzymania tego świadczenia.

 Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę. W tym przypadku koszty noclegów są związane ze stosunkiem pracy bowiem otrzymywane przez pracownika dodatkowe świadczenia są związane z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy ze spółką. Koszty te winny być więc w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku zgodnie z którym Wnioskodawca zapewnia pracownikom bezpłatny nocleg, przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, orzecznictwa sądowo-administracyjnego oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdzić należy, że wartość tego świadczenia stanowi dla pracowników Wnioskodawcy przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy ciąży obowiązek płatnika wynikający z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

 W powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Należy jednakże zauważyć, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 14 ustawy – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy PIT. Przy czym uwagi na brak definicji miejsca zamieszkania w ustawie PIT, pojęcie to należy rozumieć zgodnie z art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 459, z późn. zm.), co oznacza, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. W konsekwencji na miejsce zamieszkania składają się dwa elementy: fizyczne przebywanie w danej miejscowości (corpus) i zamiar, wola stałego pobytu (animus). Jednocześnie jak wynika z internatowego komentarza do Kodeksu cywilnego – Księżak Paweł (red.), Pyziak-Szafnicka Małgorzata (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, wyd. II – opublikowanego LEX 2014 – Przebywanie to czynnik zewnętrzny (corpus); faktyczny i trwały, ale niekoniecznie ciągły. Cecha trwałości związana jest z zamiarem stałego pobytu, tj. nie tymczasowego, nie okazyjnego. Decydujące znaczenie ma ustalenie, by przebywanie w danym miejscu nosiło cechy założenia tam ośrodka, centrum osobistych i majątkowych interesów danej osoby. Na przykład osoba, która wraz z rodziną zajmuje mieszkanie w miejscowości A, a podejmuje pracę zarobkową w miejscowości B i tam korzysta dla celów noclegowych z lokalu pracodawcy, dojeżdżając do domu w dni wolne od pracy, ma miejsce zamieszkania w miejscowości A.

 Z kolei przez zakład pracy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć miejsce wykonywania pracy zgodnie z umową o pracę, czyli w przypadku pracowników budowlanych – plac budowy. Zatem, jeżeli miejsce zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z podwyższonych zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów dla osób dojeżdżających do pracy spoza innej miejscowości, niż tej w której znajduje się zakład pracy, Wnioskodawca oblicza i pobiera zaliczki na podatek od wartości świadczeń, jakie pracownik otrzymał z tytułu bezpłatnego zakwaterowania, stanowiącej nadwyżkę ponad kwotę korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ponad 500 zł miesięcznie.

Zatem wartość świadczeń ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku z zapewnieniem pracownikom noclegu może korzystać ze zwolnienia przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wartość świadczeń ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku z zapewnieniem bezpłatnego miejsca noclegowego stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy wartość tego świadczenia, może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego do wysokości nieprzekraczającej 500 zł miesięcznie. Zatem w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek od wartości świadczeń, jakie pracownik otrzymał z tytułu bezpłatnego zakwaterowania, stanowiącej nadwyżkę ponad kwotę korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (…)”.

 

Czy nadpłacony zasiłek macierzyński, którego pracownik nie zwrócił rodzi u niego przychód ze stosunku pracy? Czy w przypadku byłego pracownika w związku z ww. nadpłatą trzeba wystawić PIT-8C?

Data wydania interpretacji: 31-01-2018

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.371.2017.1.BK

 

„(…) Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się:

1.  świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania;
2. świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.

 Zgodnie natomiast z art. 84 ust. 6 ww. ustawy (ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych – przypis redakcji), jeżeli pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 1, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot.

 W niniejszej sprawie – jak wskazano w treści wniosku – wypłata wyższych kwot zasiłku macierzyńskiego wynika z winy pracodawcy (pomyłki pracownika ds. płac). Natomiast w świetle zacytowanych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych skutki błędnego ustalenia podstawy wymiaru zasiłku ponosi wyłącznie pracodawca (płatnik).

 W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca nie ma obowiązku zaliczenia do przychodu pracownika zwróconej w 2017 r. do ZUS z własnych środków kwoty zasiłku. Dokonując takiej wpłaty Wnioskodawca wykonał ciążące na nim, a nie na pracowniku zobowiązanie. W takiej sytuacji nie można więc mówić o przychodzie podatkowym występującym po stronie pracownika.

Natomiast w odniesieniu do obowiązku korygowania informacji PIT-11 i PIT-4R wyjaśnić należy, że zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 ww. ustawy wynika, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast § 2 tego artykułu stanowi, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także, gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku dokonania korekt deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 w odniesieniu do byłej pracownicy za lata 2013-2014. Wnioskodawca jako płatnik w ww. latach pobrał i odprowadził do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w określonej wysokości a sporządzone informacje PIT-11 odzwierciedlały zaistniały stan faktyczny. Informacje podatkowe, w tym PIT-11 służą do odwzorowania zaistniałego w trakcie roku podatkowego stanu faktycznego, a nie do jego kreowania. Jak wynika z przywołanych przepisów obowiązkiem płatnika jest wykazanie w informacji PIT-11 faktycznie osiągniętego przez pracownika przychodu i faktycznie pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Nie ma także podstaw prawnych i obowiązku korygowania PIT-4R za lata ubiegłe, ponieważ wypłacone wówczas pracownikowi świadczenie stanowiło przychód, od którego pobrana zaliczka została odzwierciedlona w PIT-4R.

Podsumowując, zwrócona przez Wnioskodawcę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwota nadpłaty zasiłku macierzyńskiego nie stanowi dla byłej pracownicy przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 tej ustawy, jak również przychodu z innych źródeł. W związku z tym, Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawienia informacji PIT-8C (…)”.

 

Czy zapłata za pracownika składek ZUS i podatku stanowi dla niego przychód? Czy błędne niewliczenie do przychodu pracownika określonych świadczeń powoduje konieczność korekty PIT-11 i PIT-4R?

Data wydania interpretacji: 19-01-2018

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.316.2017.2.ENB

 

„(…) uiszczenie przez Wnioskodawcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za własnych pracowników w części, która winna być pokryta z przychodu tych osób stanowi nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy. Osoby te uzyskały bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot tj. Wnioskodawca poniósł kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) tychże osób.

Należy zauważyć, że przychód tych osób w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstał w dacie zapłaty ww. składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto zauważyć należy, że skoro w dniu powstania przychodu osoby te łączył z Wnioskodawcą stosunek pracy, to zapłacone składki w części w jakiej powinny być finansowane przez pracowników stanowiły dla tych osób przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. (…)

(…) wystawienie pracownikom informacji PIT-11 za lata 2012-2014 w których uwzględniono zaniżony przychód ze stosunku pracy obliguje Wnioskodawcę do sporządzenia korekt tych informacji i wykazania w skorygowanych informacjach przychodu osiągniętego przez pracownika w pełnej wysokości, tj. z uwzględnieniem wszystkich wypłacanych w tym okresie świadczeń (także tych od których nie pobrano zaliczek na podatek).

Ponadto zaznaczyć należy, iż skorygowane informacje PIT-11 za lata 2012-2014 powinny zawierać także dane o podlegających odliczeniu składkach na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne (faktycznie pobranych w latach 2012-2014) oraz o faktycznie pobranych w tym okresie przez Wnioskodawcę zaliczkach na podatek.

 Zgodzić się zatem należy z Wnioskodawcą, iż w skorygowanych informacjach PIT-11 winny zostać uwzględnione składki i zaliczki na podatek dochodowy w wysokości faktycznie pobranej w latach 2012-2014. Skorygowana informacja PIT-11 winna bowiem w tym zakresie odzwierciedlać stan faktyczny, a tym samym, skoro Wnioskodawca pobrał składki i zaliczki od dochodów pracownika w określonej wysokości, to składki i zaliczki powinny być wykazane w wysokości faktycznie w tym roku pobranej – nawet jeżeli były one nieprawidłowe.

 Zatem fakt uiszczenia przez Wnioskodawcę w 2016 r. brakującej kwoty składek oraz zaliczek nie może znaleźć odzwierciedlenia w korygowanej informacji PIT-11 za lata 2012-2014.

W odniesieniu natomiast do korekt deklaracji PIT-4R wyjaśnić należy, że w przypadku obliczania zaliczek na podatek przez płatników, o których mowa w art. 31 ustawy, w deklaracji PIT-4R powinny być wykazywane należne zaliczki na podatek dochodowy, a zatem takie, które powinny zostać pobrane przez płatnika zgodnie z obowiązującymi przepisami, a nie takie które zostały faktycznie pobrane.

 W konsekwencji, na Wnioskodawcy ciążył obowiązek dokonania korekt deklaracji PIT-4R wystawionych za lata 2012-2014 i wykazania w nich należnych zaliczek, jakie powinny zostać przez Wnioskodawcę pobrane od dochodu uzyskanego przez pracowników (tj. także od dochodu od którego faktycznie nie pobrano zaliczek) (…)”.

 

Więcej szczegółów na stronie: http://serwiskadrowego.pl/2018/02/zaplata-za-pracownika-skladek-zus-i-podatku-a-przychod-oraz-korekta-pit-11-i-pit-4r/

 

Czy wypłacane zleceniobiorcom należności (np. diety) za podróże, które nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego lecz stanowią istotę zlecenia, mogą korzystać ze zwolnienia z PIT?

Data wydania interpretacji: 11-01-2018

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.370.2017.2.ENB

 

„(…) Z uwagi (…) na fakt, że termin „podróż” nie jest zdefiniowany normatywnie, odwołać się należy do jego potocznego rozumienia, a jest nim „przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca” (Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza, Warszawa 2008, tom III, s. 255). Zakres znaczeniowy pojęcia jest więc węższy, niż proponowany przez Sąd, gdyż nie obejmuje on takiej kategorii, jak cel przebywania drogi. Już z tego względu zapatrywanie tego Sądu nie może być podzielone. Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że realizacja celu podróży to zasadniczo odmienny zespół czynności, niż sama podróż. Dlatego też ewentualne wydatki, wiążące się z realizacją tego celu, do kosztów samej podróży zaliczone być nie mogą.” (wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 910/14).

W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny odwołał się do potocznego rozumienia pojęcia „podróż”, rozumianego jako „przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca”.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy (o PIT – przypis redakcji) jednoznacznie wskazuje, że wolne od podatku są „diety i inne należności za czas podróży”. Oznacza to, że rozpatrując każdą sprawę należy określić, czy dana osoba niebędąca pracownikiem znajduje się w podróży i jaki czas ta podróż obejmuje. Na przykład trudno uznać, że dojazdy do pracy zleceniobiorcy są podróżą w rozumieniu omawianego przepisu. Taka bowiem interpretacja art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy prowadziłaby do niedających się zaakceptować wniosków. Osoby te mogłyby bowiem korzystać ze zwolnienia z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do miejsca świadczenia pracy, co stawiałoby ich w uprzywilejowanej pozycji w stosunku do pracowników, którzy nie mogą korzystać z takiego zwolnienia. Ponadto mogłoby to prowadzić do nadużyć polegających na takim formułowaniu umów, że część wynagrodzenia byłaby określana jako dieta z tytułu podróży, celem możliwości skorzystania ze zwolnienia. Nie można zatem uznać, że racjonalny ustawodawca chciał objąć zwolnieniem także takie sytuacje.

Warto zwrócić uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 895/15.

W ww. wyroku, dotyczącym wykonywania usług opiekuńczych w Niemczech, Sąd orzekł, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym podróż nie występuje, gdyż zgodnie z umową zlecenia miejscem wykonywania usług opiekuńczych zleceniobiorcy jest adres zamieszkania osoby objętej w Niemczech opieką. Tak więc umowa zlecenia określa miejsce jego wykonania. Bez odbycia podróży zleceniobiorca nie mógłby w ogóle wykonać zawartej umowy zlecenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane diety i inne należności z tytułu podróży korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. Aby bowiem omawiany przepis mógł mieć zastosowanie, musi wystąpić podróż, o której mowa w tym przepisie. Tymczasem w przedstawionej we wniosku sytuacji podróż w rozumieniu tego przepisu nie występuje.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe, nie ma podstaw do twierdzenia, że wykonując usługi opiekuńcze na terytorium Niemiec zleceniobiorcy będą odbywali podróż. Zleceniobiorcy Wnioskodawcy będą wykonywać bowiem usługi opiekuńcze w miejscu do którego skieruje ich Wnioskodawca w celu wykonania czynności zleconych na podstawie zawartej umowy.

Skoro tak, to wypłacane przez Wnioskodawcę zleceniobiorcom na podstawie przepisów ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, w ramach umowy zlecenia, kwoty w Euro określone w umowach jako „dieta” oraz „ryczałt z tytułu noclegu” stanowią przychód z umowy zlecenia, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym razem z miesięcznym wynagrodzeniem na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

 Analizując definicję podróży należy mieć na uwadze następujące jej elementy: odbywanie poza miejscem (miejscowością), w którym znajduje się siedziba podmiotu wysyłającego osobę w podróż, lub też poza stałym miejscem, gdzie osoba wykonuje powierzone czynności, odbywanie podróży w celu wykonania zadania zleconego (powierzonego). Wszystkie te cechy winny wystąpić łącznie. Podróż zatem to zdarzenie incydentalne w stosunku do zadania powierzonego w ramach umowy i wykonywanego na podstawie tej umowy. Pod pojęciem podróży (przebywania w niej) nie można więc rozumieć takiej sytuacji, gdzie musi ona się odbyć, aby osoba mogła wykonywać zadania ściśle określone w treści umowy.

Podsumowując powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miało zastosowania, bowiem opisane wyjazdy nie spełniają definicji „podróży” ponieważ nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego a stanowią istotę zlecenia.

 Zatem na Wnioskodawcy, w związku z wypłacaniem opisanych we wniosku „diet” oraz „ryczałtu z tytułu noclegu”, będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. (…)”.

 

Kiedy ekwiwalent za używanie własnego obuwia i odzieży roboczej oraz za pranie tejże odzieży stanowi dla pracowników przychód z tytułu stosunku pracy?

Data wydania interpretacji: 05-01-2018

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.377.2017.1.IL

 

„(…) Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej (Wnioskodawca) zatrudnia w ramach umowy o pracę pracowników socjalnych, asystentów rodziny, opiekunki środowiskowe, oraz pracownika gospodarczego. Pracownikom wypłacany jest ekwiwalent za używanie własnej odzieży i pranie tej odzieży oraz używanie własnego obuwia zamiast roboczego.

Pracodawca stosownie do art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy zapewnia nieodpłatnie pracownikom odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w polskich normach, jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu. Jednocześnie, zgodnie z art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy pracodawca w Regulaminie Pracy ustalił stanowiska na których dopuszcza używanie przez pracowników, za ich zgodą własnej odzieży, własnego obuwia zamiast roboczego. Zgodnie z art. 237⁷ § 4 Kp pracownikom używającym własnej odzieży, własnego obuwia pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej aktualne ceny. Wysokość ekwiwalentu została ustalona przez pracodawcę w konsultacji z pracownikami na podstawie uśrednionych cen rynkowych.

Zgodnie z art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy, jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej używanej przez pracownika, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Wysokość kosztów poniesionych przez pracownika została ustalona we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracowników. Koszty zostały ustalone na zebraniu z załogą. Wypłata obu ekwiwalentów dotyczy tylko okresów zatrudnienia (z wyłączeniem urlopów bezpłatnych, zwolnień lekarskich, których łączny czas przekracza 15 dni kalendarzowych w poszczególnych miesiącach). Wysokość ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia jest zróżnicowana w zależności od zajmowanego stanowiska. Wnioskodawca podnosi, że zapewnienie odzieży i obuwia roboczego używanego do wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników nie jest związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo w pracach powodujących intensywne brudzenie lub skażenie odzieży, obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi. Z uwagi na trudności wynikające w ustaleniu rzeczywistych kosztów prania, kwota ekwiwalentu za pranie odzieży została ustalona w drodze porozumienia, jest to kwota ryczałtowa.

Zatem wypłacane pracownikom ekwiwalenty pieniężne za używanie przez pracowników własnej odzieży oraz obuwia roboczego oraz pranie odzieży roboczej stanowią przychód pracowników ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. 

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. 

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje Dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, Rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 237⁷ § 1 ww. ustawy pracodawca ma obowiązek dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania Polskich Norm, jeżeli: 

1. odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. występują określone wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Rodzaje odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z wyżej wymienionymi okolicznościami, oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego, ustala pracodawca, po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami (art. 237⁸ Kodeksu pracy), w regulaminie pracy (art. 104¹ § 1 pkt 1 Kodeksu pracy).

Jednocześnie art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy stanowi, że pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. 

Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 237⁷ § 4 Kodeksu pracy).

Ponadto na podstawie art. 237⁹ § 2 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika (art. 237⁹ § 3 Kodeksu pracy).

Zgodnie z definicją słownikową ekwiwalent oznacza rzecz zastępującą inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik (Współczesny słownik języka polskiego, Dunaj B. Warszawa 2007). 

Z powołanych powyżej przepisów Kodeksu pracy wynika, iż zarówno dostarczenie pracownikowi odzieży roboczej i obuwia, jak również ich konserwacja, pranie, naprawa, odpylanie i odkażanie jest obowiązkiem pracodawcy. 

Jeżeli jednak pracodawca dopuszcza używanie przez pracowników własnej odzieży i obuwia oraz nie może zapewnić prania odzieży roboczej, przez co czynności te zostają powierzone pracownikowi za jego zgodą, wówczas zobowiązany jest do wypłaty stosownych ekwiwalentów pieniężnych. Za używanie własnej odzieży i obuwia pracownicy mają prawo otrzymać ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny, natomiast za pranie odzieży roboczej w wysokości poniesionych przez pracownika kosztów. 

Należy zauważyć, iż wysokość ekwiwalentu za pranie odzieży może być ustalona także w sposób inny, niż tylko na podstawie dokumentów przedłożonych przez pracowników. Jako ekwiwalent, wypłacane pracownikom kwoty mają stanowić rekompensatę kosztów przez nich poniesionych. Wysokość kosztów może być ustalana we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracowników – jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie (na podstawie uśrednionych cen rynkowych). 

W konsekwencji stwierdzić należy, iż wypłacane pracownikom, o których mowa we wniosku kwoty ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego oraz pranie odzieży roboczej stanowią dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca jako płatnik od wartości ww. świadczeń nie jest zobowiązany do pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. (…)”.

 

Kiedy do wynagrodzenia pracownika można zastosować 50% koszty uzyskania przychodów?

Data wydania interpretacji: 05-01-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT3.4011.339.2017.1.PP

 

„(…) aby można było zastosować 50% koszty uzyskania przychodu do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami, 
• umowa o pracę (lub inny dokument) przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosowną dokumentację w tym zakresie, np. prowadzi szczegółową ewidencję.

Jeżeli spełnione są ww. przesłanki, to od kwoty honorarium, tj. części wynagrodzenia wypłacanego pracownikom (twórcom) za korzystanie lub przeniesienie praw autorskich, pomniejszonej o składki na ubezpieczenie społeczne można potrącić 50% koszty uzyskania przychodu. Zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów może nastąpić wyłącznie w miesiącu wypłaty honorarium. Może bowiem zaistnieć sytuacja, że honorarium zostanie wypłacone za jednokrotne przeniesienie praw do utworu pomimo, że praca trwała cały rok podatkowy (powstał bowiem tylko jeden utwór w rozumieniu prawa autorskiego). Pogląd Organu znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku NSA z dnia 11marca 2015 r., II FSK 459/13. W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowane jest jednolite stanowisko, że dla zastosowania normy kosztów uzyskania przychodów, określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, konieczne jest rozróżnienie wynagrodzenia na część związaną z wykonywaniem obowiązków pracowniczych i część określającą honorarium, związaną z korzystaniem z praw autorskich za eksploatację dzieła w określony sposób i na określonym polu. Nie jest przy tym wystarczające wyróżnienie w umowie o pracę części czasu pracy przeznaczonej na pracę twórczą, gdyż z takiego wyróżnienia nie wynika, czy jakikolwiek utwór rzeczywiście powstał i czy w związku z jego eksploatacją wypłacono honorarium (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1791/08; z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt II FSK 839/09 i z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 2217/09).

Podkreślić zatem należy, że przez wyodrębnienie honorarium nie można uznać sytuacji, w której to honorarium określa się jako procent ogólnego czasu pracy pracownika. Wykonywanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na pracodawcę. Czas pracy nie jest wyznacznikiem wartości przychodu, w stosunku do którego przysługują 50% koszty uzyskania przychodu. Istotne jest, aby utwór faktycznie powstał, co powinno być udowodnione (przepisy nie ograniczają w tym zakresie możliwości dowodowych przez wymienienie dowodów, którymi te okoliczności mogą być udowodnione – mogą to być np. ewidencje prac stanowiących przedmiot prawa autorskiego) oraz że za przejęcie utworu pracodawca zapłacił konkretną wartość. Honorarium nie ma dotyczyć tylko i wyłącznie czasu pracy poświęconego na pracę twórczą, a ma stanowić zapłatę za korzystanie przez pracodawcę z praw autorskich przysługujących pracownikowi.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że od dnia 31 marca 2004 r. Wnioskodawczyni jest zatrudniona na samodzielnym stanowisku audytora wewnętrznego w Starostwie Powiatowym (jednostce samorządu terytorialnego) na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Obowiązek prowadzenia audytu wewnętrznego w jst. wynika z przepisów ustawy o finansach publicznych – art. 274 ust 3. Audytor podlega bezpośrednio Staroście i prowadzi audyt w komórkach organizacyjnych Starostwa Powiatowego i jednostkach organizacyjnych powiatu opolskiego. W wyniku przeprowadzanych czynności audytowych powstają dzieła w postaci sprawozdań oraz inne dokumenty o charakterze indywidualnych ocen i decyzji. Każde zadanie audytowe jest indywidualną oceną i ma charakter twórczy, a więc jest przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Przeprowadzane przez Wnioskodawczynię zadania audytowe oraz powstające jako efekt pracy dokumenty, zawierające zalecenia, rozwiązania, analizę ryzyka, a także ocenę systemu kontroli zarządczej powstają zgodnie z koncepcją Wnioskodawczyni w indywidualnie ustalonym toku postępowania, uzależnionym od specyfiki audytowanego obszaru. Opracowywane dokumenty są wynikiem doświadczenia zawodowego, nie gotowych rozwiązań. Prezentowane w opracowaniach treści są kształtowane, zestawiane i wyrażane w sposób swobodny, zależny od koncepcji audytora. Wykonywana przez Wnioskodawczynię praca ma charakter działalności twórczej, a więc jest przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu przywołanej ustawy. Wnioskodawczyni wskazała, że wynagrodzenie za pracę stanowi jednocześnie wynagrodzenie za przeniesienie praw majątkowych.

Udokumentowanie czasu pracy i wykonanych czynności audytora wewnętrznego zawarte jest w sprawozdaniach rocznych z wykonania planu audytu za rok poprzedni, zatwierdzanych przez Starostę. W przedmiotowym corocznym sprawozdaniu dla kierownika jednostki audytor wewnętrzny rozlicza wykonywanie poszczególnych czynności w osobodniach. Rozliczenie czasu pracy dokonywane jest na podstawie prowadzonej przez audytora ewidencji czasu pracy. Sprawozdanie takie w jednoznaczny sposób pozwala określić faktyczny procentowy udział czynności stanowiących działalność twórczą (czynności i pracę objęte prawem autorskim) w ogólnym, regulaminowym czasie pracy audytora wewnętrznego (czynności twórcze i inne typowe obowiązki pracownicze).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, przyjmując stanowisko Wnioskodawczyni, że faktycznie stworzyła/stworzy utwory i stało/stanie się to w wyniku wykonywania obowiązków pracowniczych, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie otrzymuje wypłaty wynagrodzenia za rozporządzenie prawem autorskim, przynajmniej nie wiadomo w jakiej wysokości, ponieważ wskazała, że wynagrodzenie za pracę stanowi jednocześnie wynagrodzenie za przeniesienie praw majątkowych. W przedmiotowej sprawie brak jest wyodrębnienia w umowie o pracę wynagrodzenia na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem czynności niechronionych prawem autorskim (typowych obowiązków pracowniczych).

Powyższe wyklucza możliwość ustalenia kosztów uzyskania przychodów twórcy będącego pracownikiem na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ sprawozdania/inne dokumenty o charakterze indywidualnych ocen i decyzji, tworzone przez Wnioskodawczynię, wykazują tylko czas pracy poświęcony na pracę o charakterze twórczym, ale nie określają wysokości honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Nawet, jeżeli sprawozdania/inne dokumenty o charakterze indywidualnych ocen i decyzji pozwalają określić faktyczny procentowy udział czynności o charakterze twórczym, w stosunku do typowych obowiązków pracowniczych, to art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga związania przychodu z uzyskaniem praw autorskich i rozporządzeniem nimi, a nie z czasem pracy przeznaczonym na uzyskanie tych praw. Tylko jednoznaczne wyliczenie wartości honorarium za korzystanie i rozporządzanie prawami autorskimi pozwala na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia wyliczonego w sposób hipotetyczny, nawet jeśli jest ono zbliżone do wartości rzeczywistej.

Przyjmując za Wnioskodawczynią, że utwory, które tworzy są utworami w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i dzieje się to w wyniku wykonywania obowiązków audytora wewnętrznego, należy stwierdzić, że nie otrzymuje Ona wynagrodzenia będącego honorarium za stworzenie utworu. Wręcz przeciwnie Wnioskodawczyni sama wskazała, że wynagrodzenie za pracę stanowi jednocześnie wynagrodzenie za przeniesienie praw majątkowych. Jak już wyżej podkreślono, czas pracy twórczej nie jest wyznacznikiem kwoty honorarium. Zatem, pracodawca nie uregulował kwestii wynagrodzenia za tworzenie utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Należy podkreślić, że dla zastosowania kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% konieczne jest jednoznaczne określenie prac twórczych oraz jednoznaczne, precyzyjne wyodrębnienie wartości wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich (honorarium autorskie).

Tym samym, skoro Wnioskodawczyni za wykonywane czynności objęte zakresem obowiązków pracownika, tj. za prace o charakterze twórczym, nie otrzymywała/nie otrzymuje honorariów z tytułu korzystania z praw autorskich do poszczególnych utworów lub rozporządzania prawami do nich w określonej wysokości, lecz wynagrodzenie za pracę wykonywaną na swoim stanowisku (audytora wewnętrznego), którego zakres obowiązków dotyczy także tworzenia sprawozdań/innych dokumentów o charakterze indywidualnych ocen i decyzji – nie przysługuje Wnioskodawczyni prawo do określenia kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, do całości przychodu uzyskiwanego przez Wnioskodawczynię z tytułu umowy o pracę winny znaleźć zastosowanie koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawczyni za wykonywanie obowiązków pracowniczych w latach 2013-2016 i w 2017 r. otrzymywała/otrzymuje wynagrodzenie za pracę wykonywaną na swoim stanowisku, w tym za pracę twórczą, jednakże nie otrzymywała/otrzymuje za wykonanie konkretnego utworu honorarium w jasno ustalonej wysokości za przeniesienie tego utworu na pracodawcę, to do uzyskanych przychodów zastosowanie znajdą zryczałtowane koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie może/nie będzie mogła do ww. wynagrodzenia zastosować 50% kosztów uzyskania przychodów i wykazać ich w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za rok podatkowy 2013-2017. 

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe. (…)”.